Zgadzając się z przedstawionymi definicjami, można konkludować, że termin pasuje doskonale do opisania tych nieformalnych ruchów młodzieżowych, które oprócz negacji zastanych wzorców proponują inne, w ich mniemaniu ważniejsze i cenniejsze systemy wartości i wzorce zachowań. Najlepszym przykładem kontrkultury jest, lub raczej był, ruch hipisów, a także ruch punk w późniejszym okresie jego istnienia. Mnogość nieformalnych grup młodzieżowych, jakie zaczęły powstawać jako odłamy już istniejących, czy też jako zupełnie nowe – odmienne pod względem kultywowanych wzorców postaw, znacznie utrudnia ich zdefiniowanie za pomocą jednego pojęcia.
Kolejne określenie, jakie często występuje w literaturze przedmiotu, to anty- kultura. A. Kłoskowska odróżnia ją od kontrkultury, podkreślając, że antykultu- ra zatrzymuje się na akcie negacji i odrzucenia zastanego porządku, nie proponując alternatywnych rozwiązań. Ciekawie porządkuje zagadnienie M. Filipiak: „W subkulturze mamy zatem do czynienia z przechodzeniem przez zasadnicze fazy. Subkultura jest wstępną fazą procesu, którego wynikiem jest kultura alternatywna; fazą pośrednią jest kontrkultura. Proces przebiega więc następująco: subkultura – kontrkultura – kultura alternatywna” (Filipiak 2001: 19-20). Podaje on jako przykład historię ruchu hipisowskiego. Jest to jeden z nielicznych przykładów, który doskonale obrazuje przedstawiony proces.
