W świetle tych informacji najtrafniejszym polskim odpowiednikiem terminu subkultura jest podkultura. W obydwu przypadkach przedrostek wartościuje całe określenie negatywnie i obydwa pojęcia kojarzą się z czymś gorszym, innym, a przez to złym i niebezpiecznym. W powszechnej opinii subkultura kojarzy się często z nieprzystosowaniem lub wręcz z patologią społeczną.
Podobne spostrzeżenia znajdujemy u M. Pęczaka: „W latach sześćdziesiątych termin subkultura (w znaczeniu wartościującym) zastosowano do określenia zjawiska kontestacji młodzieżowej. Pojawiły się jednak komplikacje związane z tym terminem. Niektóre bowiem grupy, na przykład hipisi, nie pasowały do wizerunku młodocianych przestępców ani też nie tworzyły jakiejś grupy społecznej, tak jak na przykład lekarze czy inżynierowie” (Pęczak 1992: 5). Z tego powodu dla określenia nowych ruchów młodzieżowych wprowadzono termin kontrkultura. Jego twórca Theodore Roszak (amerykański historyk i teoretyk kultury) stwierdza, że kontrkultura nie tylko neguje tradycyjne wzorce kulturowe, ale też tworzy nowe rozwiązania będące pewną alternatywą dla zastanych systemów wartości. Zbliżone podejście do problemu ukazuje A. Kłoskowska, pisząc o kontrkul- turach jako zjawiskach stanowiących przejaw działania ludzi młodych, powiązanych w grupy rówieśnicze i uczestniczących okazjonalnie w zbiorowych publicznych wystąpieniach, stanowiących okazję do silnych ekspansji postaw. Zdaniem autorki kontrkultura wyraża sprzeciw wobec stanowionego porządku, w jego miejsce wprowadza własne, opozycyjne w stosunku do niego zasady i wartości (Kłoskowska 1981).
