Kontestacja spontaniczna i celowa – kontestację spontaniczną można określić mianem sytuacyjnej – dotyczy konkretnych problemów czy wydarzeń, podczas gdy kontestacja celowa jest rezultatem istniejącego już ruchu posiadającego pewną ideologię. Kontestacja radykalna i umiarkowana – kryterium podziału zależy tu od środków, jakie obiera dana grupa w celu przeprowadzenia protestów bądź zmian – mogą być one radykalne lub umiarkowane. Kontestacja częściowa i totalna – kontestacja częściowa jest skierowana przeciwko pewnym grupom norm, ale nie przeciwko całej kulturze, jak kontestacja totalna. Kontestacja o charakterze psychologicznym i społecznym – w pierwszym przypadku chodzi o postawę – stan świadomości kontestacyjnej; społeczny wymiar kontestacji przejawia się w postaci procesu zmierzającego do instytucjonalizacji kultury, reorientacji wartości i norm, reinterpretacji wzorów ról społecznych” (Paleczny 1997: 183-185). Najczęściej używanymi w literaturze terminami dla określenia zjawiska nieformalnych grup młodzieżowych są: podkultura, subkultura, kontrkultura oraz antykultura. Według A. Jawłowskiej podkulturę młodzieżową można najogólniej zdefiniować przez wyróżnienie takich cech, jak pewne specyficzne normy, wartości i wzory osobowe, formy zachowań oraz sposoby porozumiewania się i przekazu informacji obowiązujące w danej grupie społecznej, stanowiącej część szerszej zbiorowości młodzieży, oraz odniesienia się do norm, zasad i sposobów postępowania obowiązujących i akceptowanych przez ogół społeczeństwa (Jawłowska 1975).
