Sam proces kontestacji dość precyzyjnie określiła A. Jawłowska: „Kontestacja kultury jest jednocześnie jej odrzuceniem i reinterpretacją, a także tworzeniem nowego, wykraczającego poza zastane systemy rodzaju ekspresji” (Jawłowska 1975: 296)
M. Filipiak wyróżnia dwie drogi realizacji postulatów stawianych przez młodych kontestatorów: Ulepszenie, uzupełnienie zastanych wzorców zachowań i norm (w przypadku ruchów twórczych, kreatywnych – alternatywnych). Negację i niszczenie kultury. Dostrzec też można różne przejawy kontestacji, czyli formy, jakie ona przybiera (Filipiak 2001). T. Paleczny opisał różne formy kontestacji:
Kontestacja bierna i czynna – pierwsza polega na ignorowaniu i nieprzestrzeganiu wzorców kulturowych, a nie na ich niszczeniu; jest brakiem uczestnictwa – jak na przykład amerykańscy hipisi, którzy nie stosowali się do norm, przepisów i ról, jakich oczekiwało, a wręcz wymagało od nich amerykańskie społeczeństwo (nazwali to drop out – odpadnięcie). Jak widać, kontestacja bierna przejawia się raczej w stylu życia, podczas gdy kontestacja czynna polega na aktywnym i celowym przeciwstawianiu się kulturze poprzez niszczenie jej elementów oraz poprzez destruktywny stosunek do jej wytworów, w szczególności instytucji. Kontestacja indywidualna i grupowa – kontestacja indywidualna zwykle poprzedza grupową; najpierw pojawiają się prekursorzy, którzy potem stają się dla innych wzorem do naśladowania. Kontestacja innowacyjna i konserwatywna – kontestacja innowacyjna neguje zastaną kulturę, ale nie kulturę w ogóle; charakteryzuje ją orientacja na zmianę bądź modernizację kultury; konserwatywna odmiana powstaje niejako w opozycji do kontrkultury – broni starych reguł i zasad (przykładem może być tu ruch skinheads).
