Kompleksowość jest zaletą, a nie wadą wycieczki. Za organizacją takich wycieczek przemawiają względy ekonomiki szkoły, powiązania rozmaitych przedmiotów nauczania oraz potrzeba maksymalnej realizacji programów kształcenia. Za wycieczkami kompleksowymi opowiedziało się 5090 uczniów (w tym 2740 z klas IV—VIII szkół podstawowych, 1831 z liceów, techników i zasadniczych szkół zawodowych oraz 519 z liceów ogólnokształcących) w badaniach nad różnymi formami aktywizacji krajoznawczo-turystycznej dzieci i młodzieży, które przeprowadził w latach 1982—86 Zakład Dydaktyki Ogólnej Instytutu Pedagogiki Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Kompleksowe wycieczki szkolne stwarzają szanse całościowego nauczania i uczenia się. Służą dobrze rozwojowi krajoznawstwa i turystyki W szkole. Wykorzystanie tych szans jest sprawą praktyki „nauczycieli kraju ojczystego”. Zakończenie wycieczki z punktu widzenia zachowania ciągłości i systematyczności w pracy dydaktyczno-wychowawczej i działalności krajoznawczo-turystycznej stanowi podstawowy element w całokształcie czynności związanych z jej organizacją. Jest ono czynnikiem, który utrwala walory poznawczo-wychowawcze wycieczki. Powrót myślą i wyobraźnią do przeżytych wspólnie przygód, wymiana poglądów i doświadczeń, wszystko to służy pogłębieniu więzi, zażyłości, przyjaźni i koleżeństwa, skłania dzieci i młodzież do pogłębionej refleksji nad poznawczymi i emocjonalnymi wartościami wycieczek.
