Nie rozróżnia bodźców dobrych, złych, stresujących czy nie. To od człowieka zależy, jakie podejmie decyzje i jaką zajmie postawę wobec najtrudniejszej nawet sytuacji. W człowieku upatruje źródeł sił, które sprawiają, że utrzymuje się on w stanie zdrowia. To nie lekarz decyduje o zdrowiu czy chorobie, tylko aktywność podmiotu. Antonovsky wskazuje kierunek tej aktywności i mówi o koncentracji na własnych zasobach, strukturalizowaniu świata czy o konieczności zaangażowania i poświęcenia w obliczu sytuacji trudnych. Takich wskazówek nie odnajdziemy w innych definicjach zdrowia. Patrząc na teorię rekreacji z perspektywy omawianej koncepcji zdrowia, można stwierdzić, że dostarcza ona kolejnych uzasadnień i argumentów wskazujących na związek rekreacyjnych form aktywności człowieka z jego rozwojem. Rozwój ten obejmuje nie tylko własności fizyczne i psychiczne, lecz także aksjologiczne, kognitywne i noetyczne. Definicja zdrowia Antonovsky’ego podkreśla konieczność kształtowania zdolności człowieka, które umożliwiają mu przyjęcie aktywnej i zmobilizowanej postawy wobec sytuacji trudnych, do których niewątpliwie należy stan choroby. Zaakcentowane są w niej także te formy rekreacji, które kształtują poczucie sprawności, siły, kompetencji i stają się nieocenionymi, mówiąc językiem Antonovsky’ego, zasobami wspierającymi człowieka w konfrontacji ze stresorami. Należy także nadmienić, że Antonovsky patrzy na zdrowie jako proces, który wymaga dobrowolnego zaangażowania i dostosowywania się do zmiennych warunków zarówno zewnętrznych, jak i wewnętrznych. Wydaje się, że także ten aspekt jest wyjątkowo sprawnie kształtowany przez niektóre formy rekreacji. Stanowi on także kolejne uzasadnienie ich atrakcyjności i znaczenia w perspektywie zdrowia człowieka. Koncepcja zdrowia Antonovsky’ego odsłania znaczenie indywidualnego pojmowania siebie i rzeczywistości.
