Wędrówka po górskim terenie odpręża psychicznie, przyspiesza regenerację sił fizycznych i przeciwdziała procesom starzenia się. Uprawianie pieszej turystyki górskiej ułatwia również realizowanie potrzeb poznawczych, zaspokajanie „głodu” nowych doznań i silnych wrażeń, może także stać się źródłem doświadczeń uczuciowych, ekspresji, pozytywnych emocji i estetycznych doznań. Góry dla człowieka zawsze były miejscem wyzwalającym potrzebę ruchu, wysiłku oraz rywalizacji. Rywalizacji rozumianej nie tylko jako możliwość zaspokojenia potrzeby prestiżu przez uzyskanie wysokiej pozycji w grupie osób o podobnych zainteresowaniach, ale przede wszystkim jako przezwyciężanie własnej słabości, lęku przed ekspozycją, czy też zmęczenia. Pokonanie tych słabości nagradzane jest przez góry wspaniałymi i niezapomnianymi wrażeniami towarzyszącymi zdobyciu szczytu czy osiągnięciu innego celu. W miejsce zmęczenia pojawia się satysfakcja oraz poczucie własnej wartości i zadowolenia. Wydaje się, że wszystkie wymienione czynniki oddające specyfikę pieszej turystyki górskiej stanowią integralną całość w określeniu przesłanek jej podejmowania. Różnic należy jedynie poszukiwać w poziomie ich występowania, co w odniesieniu do tego typu badań jest niezwykle skomplikowane, tym bardziej że bazują one w tym opracowaniu na deklaracjach uczestników wędrówek górskich. Jakie zatem motywy decydują o wyborze pieszej turystyki górskiej?
