Uwzględnia przy tym zarówno racjonalną ocenę, jak i emocjonalny stosunek do rzeczywistości. Wskazuje na znaczenie aktywność podmiotu, tym samym wspiera najpełniej z obecnych w literaturze koncepcji zdrowia rozwój osobowości człowieka. Rekreacja jest formą aktywności nieodzownie związaną z dowolnością, wolnym wyborem człowieka, indywidualnością i podmiotowością. Dlatego też w swej teorii powinna nawiązywać do koncepcji zdrowia, które u swych podstaw mają założenia antropologiczne uwzględniające te same wartości. Koncepcja zdrowia Antonovsky’ego małymi krokami wchodzi do teorii edukacji zdrowotnej. Jednak w zakresie wychowania zdrowotnego właściwie nie została poddana jeszcze wnikliwej analizie. Dociekania Antonovsky’ego na gruncie polskim nie doczekały się także analizy filozoficznej, choć – jak sam autor przyznaje – światopogląd filozoficzny wpłynął na formułowane przez niego zasady (Antonovsky 1995: 20). Dostępne są jednak komentarze poczynione z perspektywy psychologicznej. Ewa Gruszczyńska i Anna Worsztynowicz przytaczają zarzuty wobec omawianej koncepcji – m.in. małą jej wartość praktyczną ze względu na analizę zbyt wielu czynników tylko potencjalnie związanych ze zdrowiem. Autorki jednak wskazują, że koncepcja salutogenezy jest źródłem wielu inspiracji dla naukowców „przez swoje nowatorskie, a zarazem zaskakująco oczywiste sformułowanie pytań badawczych” (Antonovsky 1995: 104). Irena Heszen-Niejodek odsłania dynamiczny i interakcyjny charakter zdrowia w ujęciu Antonovsky’ego. Postrzega je jako poszukiwanie równowagi między oceną wymagań, indywidualną odpornością i wzorami zachowań jednostki (Heszen-Niejodek 1995: 7-21). Barbara Woynarowska wskazuje, że Antonovsky opisał zdrowie jako zdolności adaptacyjne. A dobre zdrowie to umiejętność radzenia sobie z ekstremalnymi zmianami i dostosowywania się do nich. Według niej koncepcja zdrowia jako adaptacji jest zbieżna ze współczesnym, ekologicznym podejściem do zdrowia; można ją zastosować do poziomu lokalnego i biosfery (por. Woynarowska 2000: 20).
