R. Dyoniziak w swojej książce definiuje hasło w ten sposób: „Gdy wiele jednostek ma problemy i gdy na gruncie wspólnych zainteresowań i dążeń powstają dość trwałe więzi między rówieśnikami, którzy tworzą im tylko odpowiadające i ich tylko obowiązujące normy, wartości i wzory, to pewna całość tych norm, wartości i wzorów stanowi podkulturę danej zbiorowości” (Dyoniziak 1965: 11). Kolejnym często występującym określeniem ruchów młodzieżowych jest pojęcie „subkultura”, czyli przyjmując za W. Kopalińskim: „wytworzona w obrębie jakiejś małej kultury, różniąca się od niej podkultura, zwłaszcza pielęgnująca te właśnie elementy kulturowe, jakie uważane są (jeszcze) przez większość za mniej wartościowe, poślednie” (Opaliński 1999: 265). Nieco inaczej postrzega problem Mirosław Pęczak: „subkultura to względnie spójna grupa społeczna, pozostająca na marginesie dominujących w danym systemie tendencji życia społecznego, wyrażająca swoją odrębność poprzez zanegowanie lub podważenie utrwalonych i powszechnie akceptowanych wzorów kultury” (Pęczak 1992: 4). Bardziej neutralną, lecz zarazem bardziej ogólną definicję przedstawia Cz. Czapów, charakteryzując subkulturę jako pewien układ wzorów kulturowych, odpowiednio wyselekcjonowanych ze względu na charakterystyczne cechy określonego, partykularnego środowiska społecznego, a także ze względu na cechy ról społecznych, które dla tego środowiska są charakterystyczne” (Czapów 1978).