Decydującym czynnikiem jest stopień zainteresowania i uczestnictwa w sporcie dla wszystkich z grupy rówieśniczej. Subkultura punk jest bardzo zróżnicowana społecznie i środowiskowo (biorąc pod uwagę pochodzenie i wykształcenie uczestników). Aktywne jednostki czy grupy zakładają zespoły muzyczne, organizują koncerty, demonstracje, marsze, prowadzą „infoszopy” i wszelką działalność związaną z rozwojem kultury alternatywnej i „niezależnej” sceny muzycznej. Z drugiej strony większość młodych ludzi w okresie dojrzewania buntuje się przeciw wartościom świata dorosłych, ale nie potrafi lub nie chce dążyć do znalezienia alternatywy. Poprzestają na sezonowej kontestacji – zostają punkami na wakacje, ponieważ „fajnie jest być punkiem – chodzi się na koncerty, pije tanie wina i nosi znaczek anarchii”. Formy aktywności, których podejmowanie jest charakterystyczne dla członków tej nieformalnej grupy młodzieżowej, to przede wszystkim zachowania związane z zabawą na imprezach. Można tu wyróżnić taniec „pogo” – taniec punków polegający na tym, że nie ma w nim żadnych zasad – jest wolność i dowolność. Polega na podskokach, podrygach w rytm ostrej, szybkiej muzyki, a także na ruchach arytmicznych. Popularnym elementem jest też stage diving – czyli nurkowanie ze sceny w środek tłumu, tak żeby zostać złapanym przez ludzi i przez jakiś czas być przenoszonym nad ich głowami. Kolejną formą – także związaną głównie z muzyką – jest turystyka festiwalowa. Należy tu dodać, że chociaż głównie wiąże się ona z koncertami, to w przypadku tej subkultury częstym bodźcem są wyjazdy na imprezy związane z działalnością ruchu: protesty, blokady, pikiety itd. Przykładem z ostatnich lat są protesty przeciw globalizacji, w których brali udział ekolodzy, anarchiści, punki i młodzież alternatywna – w szerokim rozumieniu tego słowa.
