Wydaje się, że niezależnie od sposobów definiowania subkultury w jej skład wchodzą następujące elementy: Względnie spójna grupa społeczna, w której na gruncie wspólnych zainteresowań i dążeń, a nieraz również norm, wartości i wzorów odpowiadających członkom grupy i ich obowiązujących wytwarzają się między nimi stałe więzi; Odrębność wyrażana przez zakwestionowanie całego systemu kulturowego lub niektórych jego elementów (tj. wartości stanowiących podstawę tej kultury oraz całego zespołu instytucji na nich opartych) lub też poprzez zanegowanie oraz propozycje kultury alternatywnej, które sytuują się równolegle obok kultury dominującej;
Pozostawanie na marginesie dominujących w danym systemie tendencji życia społecznego. W tak rozumianej subkulturze mieszczą się zarówno zjawiska, którym odpowiada termin kontrkultura i termin antykultura, tj. wyrażające się w negacji podstawowego etosu kultury globalnej, jak i propozycje kultury alternatywnej, której tendencją podstawową nie jest zniszczenie kultury zastanej, lecz jej ulepszenie” (Filipiak 1999: 21-22). Warto też przytoczyć psychologiczne ujęcie problemu za Cz. Matusewiczem, który wymienia cztery elementy występujące w każdej grupie subkulturowej: swoisty język, swoista relacja uczuciowo-emocjonarlna, specyficzne formy zachowań i specyficzny system wartości (Matusewicz, Rosińska 1984).
