Informacje trzeba podawać w sposób zwięzły. Podczas przerw i w czasie zwiedzania mówi się więcej, ale „monologi” nie powinny przekraczać kilku minut, a gawęda — 10—15 minut. Przed przystąpieniem do objaśnień zbieramy uczestników wokół kierowników w takiej odległości, aby wszyscy dobrze ich słyszeli oraz widzieli obiekty, o których mowa. Należy poczekać, aż wszyscy się skoncentrują. Mówimy głośno, wyraźnie, stosując odpowiednią modulację głosu. Dbamy, żeby informacje krajoznawcze były proste, rzeczowe i komunikatywne. Wszelkie długie tyrady, popisy oratorskie, drobiazgowe wyliczanie szczegółów sprzyja dekoncentracji i przyspiesza znużenie. Bardzo dobrze jest stosować analogie, porównania do obiektów oglądanych poprzednio. Wpływa to na zaciekawienie słuchaczy. Podobne znaczenie ma wplatanie do objaśnień legend i anegdot, które wprowadzają odprężenie i pogodny nastrój. Wskazane są też chwile ciszy, umożliwiające spokojną obserwację. A oto wymogi, którym powinni starać się sprostać kierownicy obozów, członkowie obozowych zespołów przewodnickich w czasie udzielania informacji krajoznawczych: nienaganna wymowa i stosowne do okoliczności natężenie głosu, właściwe tempo wypowiedzi (w gawędzie wzmacniające napięcie emocjonalne), mimika, gest (stosowane z umiarem, bez przesady);
zasób wiedzy umożliwiający jej wyzyskanie podczas przekazywania informacji, wygłaszania gawędy lub opowiadania legend; umiejętne stosowanie środków pomocniczych w postaci map, szkiców, starych ilustracji (w celu porównania ze stanem obecnym), lornetek, próbek, eksponatów.
