Młode pokolenia od zarania dziejów buntowały się przeciw zastanym, skostniałym systemom i normom, znajdując niekiedy rewolucyjne rozwiązania czy tworząc nowe prądy myślowe i tym samym prowokując do zmian i rozwoju. Dopiero pod koniec lat czterdziestych XX wieku odnotowano powstanie zjawiska ukierunkowanych form buntu i wyodrębniania się poszczególnych ruchów młodzieżowych.
J. W. Wójcik wyróżnił dwa typy uwarunkowań powodujących powstawanie subkultur: „Uwarunkowania zewnętrzne, tj. mające związek z sytuacją społeczno- kulturową i obyczajową, wśród których należy wymienić m.in.: rozpowszechniającą się modę na zachodni styl życia, kontakty międzynarodowe, rozpowszechnianie informacji o działalności struktur młodzieżowych, nowe kierunki (trendy muzyczne docierające do Polski z Zachodu), konflikt pokoleń, bunt młodzieży przeciwko ładowi społecznemu, pozornym wartościom wyznawanym, lecz nierealizowanym w praktyce, przeciwko wszelkim instytucjom działającym w państwie; Uwarunkowania wewnętrzne, czyli mające związek z czynnikami biopsycho- logicznymi jednostki, a więc m.in. osobowość niedojrzała, uleganie modzie, chęć imponowania innym, ciekawość nowych zjawisk, przeżyć i fascynacja nimi, a także podatność psychiczna oraz stopień nieprzystosowania społecznego” (Wójcik 1992: 23).
