Znaczenie ludzi młodych

Według M. Jędrzejewskiego powstawaniu grup nieformalnych sprzyjał m.in. upadek autorytetów, rozluźnienie istniejących norm obyczajowych oraz wyższy poziom wykształcenia społeczeństwa, z którym należałoby wiązać wzrost znaczenia ludzi młodych. Powstanie nieformalnych ruchów młodzieżowych było zatem odpowiedzią na istniejącą sytuację społeczno-polityczno-kulturową, którą młodzież zaczęła na szeroką skalę kontestować (Jędrzejewski 1999). M. Filipiak wskazuje na Stany Zjednoczone jako kolebkę subkultur. Pierwsze ruchy, jak pisze autor, pojawiły się pod koniec lat 40. XX wieku. Diggersi, hipsterzy i beatnicy, często nazywani „buntownikami z wyboru” czy „buntownikami bez powodu”, byli prekursorami kontrkultury. Oprócz kontestacji zastanych wartości proponowali zwracanie się ku innym, ich zdaniem, ważniejszym życiowo celom – były to zatem kontrkultury pozytywne. Obok nich pojawili się rockersi i harleyowcy, którzy poprzestawali na kontestacji i nie proponowali żadnych pozytywnych wzorców (Filipiak 1999). W Europie pierwsi młodzi buntownicy pojawili się w latach pięćdziesiątych, jednak zarówno na starym, jak i na nowym kontynencie było to jeszcze zjawisko marginalne i prawie niezauważalne – stąd często postrzegani byli przez ogół jako przestępcy czy wykolejeńcy.