Na naszym kontynencie na szeroką skalę ruchy subkulturowe zaczęły powstawać w latach 60. ubiegłego wieku. Były to głównie ruchy pacyfistyczne, anarchizujące, ekologiczne i tym podobne. Największym i najpopularniejszym byli hipisi – dzieci-kwiaty. Ich ideologia nawiązywała do diggersów i beatni- ków. Byli pacyfistami, propagowali hasła wolnej miłości, w tym wolnych związków i braterstwa. Propagowali życie nieograniczane przez normy społeczne i obyczajowe – zakładali komuny, gdzie pracowali nad rozwojem osobowości przez medytację, życie w harmonii z naturą oraz tworzenie i obcowanie ze sztuką. Największą popularność ruch osiągnął na przełomie lat 60. i 70. Inne popularne subkultury to m.in.: chuligani, metale, sataniści, skini, rastafarianie, skejci, hip-hopowcy, punki, popersi, rockersi (Filipiak 1999). W Polsce nieformalne ruchy młodzieżowe pojawiły się kilka lat później w stosunku do krajów zachodnich. Niewątpliwy wpływ na tę sytuację miała ograniczona wymiana kulturalna z krajami zachodnimi z powodu panującej „żelaznej kurtyny”, jaką otoczył ZSRR kraje bloku wschodniego po II wojnie światowej. M. Filipiak tak pisze o powstawaniu, rozwoju i warunkach funkcjonowania subkultur w Polsce: „Chociaż poszczególne ich odmiany były implantowane z USA i z Europy Zachodniej, to jednak nie zawsze kontynuowały i wiernie naśladowały pierwotne idee i style zachowań. Modyfikowały je specyficzne polskie realia polityczne, społeczne i gospodarcze. Młodzieżowy ruch subkulturowy w Polsce nie przeszedł fazy burzliwego protestu i nie miał tak szerokiego zasięgu” (Filipiak 2001: 80).
