Pod górę możemy podchodzić albo szybkim krokiem z uwzględnieniem częstszych, krótkich przystanków w celu „złapania oddechu” lub wolnym, miarowym krokiem z nielicznymi odpoczynkami. Pierwszy sposób można stosować wobec młodzieży zaawansowanej w wędrówkach po górach. Ujemną stroną jest większe zmęczenie serca. Drugi sposób pozwala na: lepsze uregulowanie oddechu, nie obciąża zbytnio serca. Czas potrzebny na pokonanie podejścia w obydwu przypadkach jest zbliżony. Pod strome zbocze podchodzimy zakosami, stawiając stopy płasko. Na stokach piarżystych, trawiastych lub ziemnych stopy stawia się bokiem, zaciekając podeszwy. Jednocześnie unikamy chwytania się trawy. Chwyty takie są niepewne, gdyż darń łatwo się odrywa, zwłaszcza gdy jest nasiąknięta wodą. Po piargach chodzimy spokojnie i równomiernie, stawiając mocno stopy. Jeżeli jest stromo, żłobimy końcem buta zagłębienia! Po sposobie schodzenia w dół najłatwiej odróżniamy uczestników obozów obytych z górami od nowicjuszy. Decyduje tu siła nóg, sposób ich stawiania, ugięcie kolan i pewność stąpania. Wprawili ‘uczestnicy wędrówki po .górach mogą schodzić szybko i elastycznie. Nie potykają się, nie ślizgają i nie zrzucają kamieni. Z grupami schodzimy wolniej, gdyż mniej sprawni uczestnicy narażeni są na upadki, wykręcenie nóg i obsuwanie kamieni.
