Dlaczego uprawiamy pieszą turystykę górską?

Odpowiedź na pytanie postawione w tytule artykułu wydaje się prosta. Dlatego, że jest ona jedną z najbardziej naturalnych i najskuteczniejszych współcześnie form aktywności fizycznej, a ojej specyfice decydują głównie właściwości terenu, na którym odbywają się wędrówki górskie. Jej charakter sprawia, że stała się również nośnikiem pewnych wartości społecznych. Pozwala człowiekowi nabyć cechy pomocne mu w dopasowaniu się do norm, reguł i standardów pożądanych i akceptowanych zachowań społecznych oraz w kreowaniu własnej roli w wędrownej grupie. Stanowi niejednokrotnie czynnik integrujący ludzi, uczący koleżeńskości, niwelujący społeczne różnice między turystami oraz budujący trwałe kontakty emocjonalne podczas wspólnej wędrówki. Jest środkiem umożliwiającym wymianę poglądów, niezbędną do kształtowania wartościowych postaw człowieka. Niesie ze sobą także wiele możliwości wychowawczych, zarówno pod względem doskonalenia osobowości jednostki, jak i kształtowania pożądanych społecznie postaw. Może być również elementem wychowania fizycznego (stymulując zmiany cielesno-fizyczne i psychomotoryczne jej uczestników), politechnicznego (umożliwiając nabywanie umiejętności właściwego wykorzystania sprzętu turystycznego i urządzeń zgodnie z ich konstrukcją i funkcją, przy jednoczesnym przestrzeganiu zasad bezpieczeństwa), estetycznego (kształtując wrażliwość na piękno przyrody i dzieł człowieka), moralnego (wymuszając podporządkowanie własnego postępowania dobru zbiorowemu i zaspokajanie własnych potrzeb w harmonii z interesem ogólnym) oraz resocjalizującego, czyli zapobiegającego ujemnym wpływom wychowawczym lub je korygującego.