Działalność zarobkowa uczy samodzielnego zaspokajania potrzeb materialnych jednostki i całego obozu, bez oczekiwania na dotację zakładów pracy, komitetu rodzicielskiego. Najbardziej popularnym i ważnym ze społecznego punktu widzenia rodzajem ) prac zarobkowych jest zbieranie i sprzedaż surowców wtórnych (makulatury, metali kolorowych). Atrakcyjną formą ze względu na kontakt z przyrodą i możliwość jej poznania jest również zbieranie runa leśnego, owoców w sadach i pomoc w żniwach. Podejmując prace zarobkowe, młodzież powinna wiedzieć na co gromadzi pieniądze. Warto również dążyć do tego, by uczestnicy obozu sami szukali możliwości zarobkowania. Działalność użyteczna społecznie i zarobkowa stanowi ważny element wychowania przez pracę, którego celem jest ukształtowanie rzetelnego stosunku do pracy i ludzi, którzy ją wykonują, opartego na starannym przygotowaniu do wykonania pożytecznej pracy, przyzwyczajeniu i dbałości o jej wytwory. Działalność tę trzeba tak organizować, aby służyła najpierw zaspokojeniu potrzeb własnych uczestników obozu, potem najbliższego środowiska, wreszcie większych społeczności. Podejmowane prace nie mogą kolidować z podstawowymi funkcjami obozów. Są to, jak wiadomo, wypoczynek i rozrywka (funkcja rekreacyjna), rozwój osobowości, doskonalenie sprawności umysłu i bogacenie zasobu wiedzy (funkcja kreatywna). Realizowane podczas wędrówek wakacyjnych zadania należy dobierać na miarę sił i możliwości młodzieży, wówczas wysiłek włożony przez młodzież w prace na rzecz środowiska w niczym nie umniejszy jej wypoczynku, zbliży ją natomiast bardziej do rejonu wędrówek, zwiąże z jego potrzebami. Dzięki temu prace użyteczne społecznie staną się wyrazem więzi uczestników obozów ze środowiskiem.
