Turystyka, zdaniem Przecławskiego (1997), może być czynnikiem „alternatywnego stylu życia”, zmiany postaw, poznawania świata i siebie, umiłowania ojczyzny i kształtowania wrażliwości emocjonalnej. W tym celu powinna być prowadzona mądra polityka w zakresie wychowania przez turystykę, a więc przygotowania ludzi umiejących realizować funkcje turystyki. Turystyka ma więc duży wpływ na kształtowanie i wychowanie człowieka, dlatego bardzo ważne jest, aby już od najmłodszych lat życia przygotowywać przyszłego turystę. W tym procesie ogromną rolę spełniają dom rodzinny oraz szkoła. Działalność turystyczna szkoły może się przejawiać w organizowaniu wycieczek turystycznych i przedmiotowych inicjowanych przez nauczycieli w ramach programowych lekcji lub zajęć pozalekcyjnych. Mogą to być wycieczki niewymagające przygotowania kondycyjnego, wycieczki kwalifikowane wymagające odpowiedniego przygotowania kondycyjnego lub umiejętności specjalistycznych, imprezy, takie jak: biwaki, złazy, zjazdy, rejsy, spływy, zloty, oraz imprezy wyjazdowe, jak: „zielone szkoły”, „szkoły ekologiczne” itp. Poprzez turystykę szkolną uczniowie poznają kraj, środowisko przyrodnicze, tradycje, zabytki kultury i historii, mogą poszerzać wiedzę z zakresu życia społecznego, poznają zasady ochrony środowiska, poprawiają kondycję zdrowotną sprawność fizyczną. Turystyka uczy form aktywnego wypoczynku i przeciwdziała patologii społecznej. Wycieczka szkolna jest jedną z form organizacyjnych procesu dydaktycznego dzieci i młodzieży. Wpływa na rozwój zdolności spostrzegania, kształtowania wyobrażeń i myślenia, służy zdobywaniu wiedzy. Szczególnie dobrze sprawdza się wycieczka na takich przedmiotach nauczania, jak: geografia, przyroda, język polski, historia (Przecławski 1997).
