Zewnętrzny wygląd angielskiego punka nie różnił się od amerykańskiego uczestnika ruchu, inna natomiast była sytuacja młodzieży w Stanach Zjednoczonych, gdzie punk był odpowiedzią na monotonię i nudę dostatniego życia, skupiał młodzież z różnych środowisk – często były to dzieci dobrze sytuowanych rodziców. Hasła przyświecające młodym kontestatorom też były podobne – NO FUTURĘ, DESTROY SYSTEM, ANARCHY – „Bez przyszłości”, „Zniszczyć system” i „Anarchia”, pojmowana pierwotnie jako stan chaosu i walka z systemem oraz instytucjami działającymi w jego ramach, a także z kodeksem norm obyczajowych i społecznych narzucanym przez ogół. Jednym z najważniejszych elementów ruchu i czynnikiem, który zapoczątkował punk, była muzyka. Jej główną siłą, oprócz energetycznego grania, były wykrzykiwane teksty mówiące o problemach, które bolały młodych ludzi. Każdy mógł utożsamić się z ich przesłaniem i znaleźć swoje miejsce w świecie „wyrzutków ulicy”. Subkultura dawała poczucie jedności z członkami, nawet jeśli nie znało się ich osobiście – panowała duża solidarność. Punk szokował swoim wyglądem, zachowaniem i słownictwem pełnym wulgaryzmów. To wszystko miało oznaczać pogardę i bunt wobec panującego porządku społecznego. Oprócz destrukcji, czasami rozumianej zbyt dosłownie, co przejawiało się w licznych aktach wandalizmu, rozróbach, bójkach z policją i innymi subkulturami, ruch nie proponował pozytywnych rozwiązań – NIE MAMY PRZYSZŁOŚCI.
