Brzmienie gitary

M. Pęczak tak charakteryzuje naukę i obyczajowość punków: „Stylistyka punk-rocka opiera się na ostrym brzmieniu gitary, prostej, czytelnej linii basu, szybkim rytmie perkusji, zwykle 2/3. Tak muzykę, jak i wygląd cechowały nie- dbałość i prymitywizm. Na powstanie ruchu na Wyspach Brytyjskich miała znaczący wpływ sytuacja społeczno-ekonomiczna” (Pęczak 1992: 39). Okres recesji i bezrobocia pod „ciężkimi” rządami Margaret Teatcher, które najdotkliwiej odczuła warstwa robotnicza, wywołał wśród biednej młodzieży bez perspektyw na przyszłość falę buntu. Słowo punk w języku angielskim oznacza: wyrzutek, śmieć, i określenie to doskonale pasowało do ruchu ogarniającego biedne dzieci robotników niemogące się odnaleźć w surowej rzeczywistości, niewidzące przyszłości, szansy na pracę i wybicie się. Punk czuł się jak wyrzutek, śmieć i manifestował to przez swój wygląd – brudne skórzane kurtki ponabijane ćwiekami, wojskowe pasy, łańcuchy, glany, podarte podkoszulki i spodnie, kłódki, kolczyki i agrafki noszone w nosie, uszach, wardze i charakterystyczne irokezy – często kolorowe i fantazyjne, wygolone po bokach do skóry i zostawiony biegnący przez środek głowy pas włosów postawionych na sztorc.