Znakomity lekarz Ludwik Hirszfeld słusznie zauważył, że „człowiek, który umiera z braku ratunku, obciąża sumienia pozostałych przy życiu”. W czasie Wycieczek i wakacyjnych wędrówek grozi niebezpieczeństwo zachorowań i nieszczęśliwych wypadków. Tymczasem niemożliwe jest zorganizowanie takiego systemu pomocy doraźnej, aby w każdym wypadku czy nagłym zachorowaniu natychmiastowej pomocy mógł udzielić lekarz. Pierwszymi ratownikami uczestników wycieczek i obozów są ich kierownicy. Dlatego też muszą posiadać wiedzę i umiejętność udzielania pierwszej pomocy. Często szybkość i prawidłowość jej udzielania decyduje o losie chorych, ich zdrowiu i życiu. Pierwsza pomoc to natychmiastowe wykonanie niezbędnych zabiegów ratowniczych do momentu przekazania poszkodowanych społecznej służbie zdrowia. Zakres tych zabiegów obejmuje podtrzymywanie ważnych dla życia czynności organizmu, zwłaszcza pracy serca i oddychania (sztuczne oddychanie), tamowanie krwotoków, prawidłowe opatrzenie skutków urazów głównie ran i złamań, wezwanie lekarza na miejsce wypadku lub przewiezienie poszkodowanych do szpitala lub najbliższej placówki społecznej służby zdrowia. Pomoc lekarza najłatwiej można uzyskać wzywając pogotowie ratunkowe. Przy wezwaniu drogą telefoniczną podajemy wyraźnie i zwięźle rodzaj wypadku lub zachorowania, nazwisko i imię oraz wiek poszkodowanych, dokładne miejsce wypadku, ewentualne drogi dojazdowe (charakterystyczne punkty terenu). Nocą miejsce wypadku powinno się sygnalizować latarką. Ma to szczególne znaczenie przy wypadkach na wycieczkach i obozach wędrownych, gdzie często karetka pogotowia błądzi, opóźniając udzielenie pomocy.
