Uczestnictwo w turystyce pozwala dzieciom i młodzieży na lepsze poznawanie siebie i własnej wartości, zachęca i wdraża do podejmowania aktywności samowychowawczej i daje szansę na samorealizację. Poza korzystnymi czynnikami zdrowotnymi aktywność ta wzbogaca kulturowo i poznawczo, wywołuje zachowania o wyraźnych zaletach charakterologicznych, wychowawczych ] i integrujących społecznie. Przede wszystkim jednak uczestnictwo dzieci i mło- i dzieży w turystyce wyrabia w nich nawyk i stwarza możliwość udziału w szeroko rozumianej kulturze fizycznej przez okres całego ich życia (Paterek 1997). W turystycznych peregrynacjach powstają sytuacje, które powodują u uczestników emocjonalne przeżycia i budzą żywe zainteresowania.
Jak wskazuje K. Denek (2000), turystyka stwarza doskonałe warunki do poznawania rzeczy dotychczas nieznanych, pozwala na konfrontację zdobytych wiadomości i umiejętności z otaczającą rzeczywistością. Kształcenie w dzieciach nawyków aktywności ruchowej, a raczej – wykorzystywanie naturalnej dla dziecka potrzeby ruchu i zapobieganie jej zanikaniu, jest szansą na zdrowe społeczeństwo. Ukazywanie licznych walorów turystyki i rekreacji, przygotowywanie w tym zakresie propozycji, z których mogłyby korzystać całe rodziny, jest niezwykłym wyzwaniem zwłaszcza dla nauczycieli i wychowawców. Zachowania turystyczno-rekreacyjne stają się głównym elementem składowym odpoczynku naszego społeczeństwa, co wyraźnie potwierdzają obserwacje w obszarach i miejscowościach turystycznych Polski. Zainteresowanie aktywnością rekreacyjno-turystyczną ma długą tradycję, a jednak z wielu względów jest nowością (Toczek-Werner 2003). Sytuacja materialna społeczeństwa oraz postępujący proces pauperyzacji w regionie południowego Podlasia może jednak niekorzystnie wpływać na uczestnictwo i oczekiwania turystyczne dzieci i młodzieży szkolnej z tego obszaru. Przedstawienie zainteresowań turystyką respondentów z południowej części Podlasia jest zatem głównym celem niniejszych badań.
