Kiedy przyglądamy się wynikom kolejnych badań na temat aktywności fizycznej Polaków, łatwo zauważamy nie tylko ich daleko idącą zgodność, lecz także utrzymującą się od lat stabilność. Problem polega jednak na tym, że wszystkie one w sposób mniej lub bardziej dosadny ukazują niemal powszechną niechęć rodaków do podejmowania tego rodzaju działań. ‘ Również porównanie polskich wskaźników uczestnictwa w różnych formach kultury fizycznej z danymi z innych krajów – nawet przy uwzględnieniu wszelkich zastrzeżeń co do zasadności tego rodzaju działań – prowadzi do wniosku, że są one u nas nawet kilkakrotnie niższe niż w innych państwach europejskich. Opierając się na wynikach badań, jakie zostały przeprowadzone w Polsce w okresie ostatniego dziesięciolecia, stwierdzić możemy, że systematyczny bądź w miarę częsty udział w różnych formach aktywności fizycznej cechuje 20-25% rodaków. Dla porównania w rozwiniętych krajach Europy Zachodniej aktywnych jest przeszło 60% członków społeczeństwa (Francja 68%, Niemcy 69%, Wielka Brytania 63%), a dodać należy, że niekorzystnie wypadają zarówno porównania z krajami starej Unii, jak i z jej nowymi członkami, w gronie których znalazł się również nasz kraj (Jankowski, Krawczyk 1997; Krawczyk, Jankowski, Karwacki, Kocemba 1998). Ta smutna prawidłowość dotyczy praktycznie wszystkich grup wiekowych, z młodzieżą włącznie. Łatwo więc zrozumieć, że stosunkowo niska aktywność młodzieży w przyszłości zaowocuje jeszcze liczniejszą grupą osób starszych pozostających poza wszelkimi oddziaływaniami kultury fizycznej. Jak wynika z opublikowanego przez CBOS raportu, już w grupie młodzieży w wieku od 18 do 24 lat jedna czwarta (26%) w ogóle nie ćwiczy i nie uprawia żadnego sportu. A trzeba dodać, że najbardziej newralgiczny okres charakteryzujący się odchodzeniem od aktywności fizycznej przypada na dekadę między 25 a 35 rokiem życia (Charzewski 1997; O aktywności… 2003; Uczestnictwo… 2000). W praktyce więc od tego momentu odnotowujemy systematyczny, choć przebiegający w zróżnicowanym tempie, spadek uczestnictwa. W efekcie, co precyzuje wspomniany wcześniej raport, wśród najstarszej części społeczeństwa brak aktywności cechuje aż 85% Polaków i na co zwracają uwagę autorzy opracowania – dotyczy to „wszelkich form aktywności ruchowej podnoszących sprawność fizyczną, w tym także ćwiczeń rehabilitacyjnych” (O aktywności… 2003: 3). Wprawdzie wciągu ostatnich lat obserwujemy powolny wzrost wskaźników uczestnictwa w kulturze fizycznej, ale tempo tych zmian nie może zadowalać, jeśli uwzględnimy, że w ciągu 7-8 lat liczba osób deklarujących regularne uczestnictwo w różnych formach aktywności fizycznej wzrosła o 2% (Falkowska 1997; O aktywności… 2003).
